Hoşça Kal Deme ! Denmez Saçma

Bir meleğin kanat çırpması kadar narindi öpüşü.
Üşüyen bir köpek yavrusu kadar çaresiz ve titrekti dudakları.
Son kez deydi tenime o dudaklar.
Ve son cümleler döküldü ağzından, dili bile istemiyordu sanki konuşmak.
Hiç bırakmayacakmış gibi tuttuğu elimden kaydı yavaş yavaş elleri.
Gün ortası gece olmuştu sanki, zifiri karanlığa hapsetti ürkek bedenimi.

Son kez sarılmak istedim, istedim ama yapamadım, saçları dolanacaktı boynuma ve ben o kokuyu duyarsam asla bırakamayacaktım onu.
Saçları mı ? Bir serçenin kanatları kadar yumuşaktı.
Nefesi son kez çarptı yüzüme ve sonra nefes almayı unuttuğumu hissettim.

Hoşçakal dedi. Yok hoşçakal demedi de, sanki küfür etti.
Hoşlandığım tek şey benden uzaklaşırken nasıl hoş kalınabilirdi
ki.