O Yol Hiç Bitmesin İstedim

Kükürt kokan bi kış gecesinin ortasında yürüdük el ele onunla.
İnsan hiç üşümeyi ister mi ?
İstedim, çünkü; üşüdükçe daha içten sarıldı bana.
Up uzun yolları sokak lambaları eşliğinde sarmaş dolaş yürüyorduk. nereye gittiğimizi bilmiyorduk ama inan hiç bir önemi yoktu.
Ben yürümeyi pek sevmem bilirsin, ama o yol hiç bitmesin istedim biliyo musun !
Gecenin sessizliğini bozmayacak bir şekilde sus pus saatlerce yürüdük.
Ben ilk defa bu denli kalabalık hissettim kendimi.
O yalnızlıkta herkes olmuştu bana adeta.
Hava çok sisliydi, ağzımızdan çıkan sigara dumanı bi anda yok oluyordu sanki.
Ağırdı hislerim ona karşı.
Yorulmuş biraz; önümüze gelen ilk banka oturduk, göğsüme yattı, biraz daha sustu.
Sessizliği bozan tek şey nefes alıp verişiydi. Sanki dinlemekten asla sıkılmayacağın bir şarkı gibi.
Tekrar dinlemek isteyeceğin.
Kalp ritmimin çok hızlı olduğunu söyledi.
Seni daha çok sevebilmek için çabalıyor dedim. Güldü içten bi tebessümle.
Sonra biraz daha sustuk geceye...
O yol hiç bitmesin istedim.

*Susarak yürüyeceğimiz çok yol var daha.